Bedwantsen

Kleine, donkerbruine of zwarte vlekjes, ongeveer zo groot als een penpunt. Meestal gegroepeerd rond schuilplaatsen, maar kunnen ook op lakens en kleding gevonden worden. Vergeleken met de bloedvlekken die we hierboven beschreven, zijn bedwantsuitwerpselen veel kleiner en donkerder. Deze kleine, donkere vlekken lijken op een inktvlek uit de punt van een pen of markeerstift. Hun gemiddelde grootte is ongeveer 2 tot 4 keer groter dan een punt aan het eind van deze zin. Uitwerpselen zijn afkomstig van bedwantsuitwerpselen, die bestaan uit verteerd menselijk bloed. Het verteerde bloed is donkerbruin of zwart van kleur en omdat het ijzer bevat, verspreidt het een vage, roestige geur die bijdraagt aan de onaangename geur van een bedwantsenplaag. De uitwerpselen van bedwantsen kunnen overal voorkomen – op lakens, pyjama’s, matrassen, hoofdeinden, boxsprings, muren, gordijnen, en andere soorten oppervlakken. U kunt ze meestal in grote aantallen vinden rond schuilplaatsen van bedwantsen. Op stof zijn uitwerpselen van bedwantsen vrij moeilijk uit te wassen. Water zorgt ervoor dat ze op een opvallende manier uitsmeren, net als vlekken van een magische stift.

Geel-bruin, doorschijnend exoskelet van jonge bedwantsen. Deze komen voor in verschillende maten gedurende de vervellingscyclus van de bedwants. Dit is een betrouwbare indicator van een bedwantsenplaag. Als je omhulsels van bedwantsen vindt, ook wel schillen of afgeworpen huiden genoemd, is de kans zeer groot dat je bedwantsen hebt. Verlaten omhulsels zijn een betrouwbaar vroeg teken van een groeiende bedwantsenplaag. Holle omhulsels van jonge bedwantsen zijn vaak makkelijker te vinden dan de bedwantsen zelf. Ze kunnen overal gevonden worden waar deze plaagdieren uitkomen en zich voortplanten – controleer matrasnaden, gestoffeerd meubilair, gaten, scheuren, en spleten in houten meubilair. Omdat bedwantsen 5 stadia van hun levenscyclus doorlopen voordat ze volwassen zijn, vervellen ze hun exoskelet verschillende keren. Tot ze uiteindelijke hun volwassen vorm bereiken. Het identificeren van deze vervellingshuidjes is een beetje lastig omdat de meeste mensen niet bekend zijn met de maten en vormen van bedwantsnimfen. Als je echter al bedwantsen ver

moedt en je ontdekt geelachtige, doorschijnende omhulsels op veel voorkomende schuilplaatsen, neem dan contact op met Bug Crushers.

De eitjes van bedwantsen zijn ongeveer 1 millimeter lang, parelwit van kleur en ovaal van vorm. Ze lijken op piepkleine rijstkorrels. Zwangere vrouwelijke bedwantsen leggen tussen de 1 en 7 eitjes per dag, die meestal in de volgende 7 tot 10 dagen uitkomen. De eitjes zijn met het blote oog zichtbaar, maar ze zijn moeilijk te herkennen tenzij je weet waar je naar moet zoeken. Aan het uiteinde van elk ei zit een scharnierend kapje, waar de pas uitgekomen bedwants uit tevoorschijn komt. Bedwants-eieren die meer dan 5 dagen oud zijn, hebben een donkere oogvlek – deze is echter alleen onder een microscoop te zien. Net als uitwerpselen, komen bedwants eieren ook vaker voor in de buurt van schuilplaatsen. Vrouwelijke bedwantsen hebben echter de neiging om rond te zwerven als ze zwanger zijn, waardoor de plaag zich mogelijk kan verspreiden naar andere gebieden en naar naburige appartementen. Wanneer ze hun eitjes afzetten, gebruiken ze een lijmachtig materiaal om ze aan oppervlakken te hechten. Het resultaat is dat je deze kleine, witte eitjes waarschijnlijk losjes zult vinden in spleten tussen stoffen of houten oppervlakken – hoewel ze eigenlijk overal kunnen zitten.

Een ernstige bedwantsenplaag kan ruiken naar roest, natte handdoeken, en beschimmeld wasgoed Als u een ongewone, muffe geur in uw slaapkamer ruikt die niet afkomstig lijkt te zijn van een voor de hand liggende bron – zoals een stapel vuile was – kan dat een vroeg teken zijn van bedwantsen. Bedwantsen geven “alarm” feromonen af als reactie wanneer ze lastig gevallen of bedreigd worden. Deze feromonen produceren bepaalde geuren die lichtjes zoet of muf kunnen ruiken. Mensen die het aan den lijve hebben ondervonden, beschrijven de geur als enigszins vergelijkbaar met frambozen, koriander of amandelen. Normaal gesproken is de geur van feromonen zeer zwak – praktisch niet waarneembaar voor de menselijke neus. Tenzij je een getrainde hondenspeurhond bent, is de kans dat je de feromoongeur van bedwantsen opmerkt erg klein. Wanneer er een groot aantal bedwantsen bij elkaar leven, wordt de geur van hun feromonen vermengd met de geur van dode bedwantsen, afgeworpen hulzen en uitwerpselen van bedwantsen. Het resultaat is een onaangename, roestige geur die erger wordt naarmate de plaag ernstiger wordt. Vergeleken met andere vroege tekenen van bedwantsen, is de geur meestal het minst betrouwbaar. Dat komt omdat als er maar een paar bedwantsen in de buurt zijn, hun geur te zwak is voor mensen om deze op te merken. Bovendien zijn de meeste mensen niet bekend met de geur van bedwantsen – of een bedwantsenplaag – dus zelfs als u iets ruikt, is de kans groot dat u de geur verwart met iets anders.

Bedwantsen zijn vooral ’s nachts actief en bijten mensen meestal terwijl ze slapen. Ze worden aangetrokken door CO2 die geproduceerd wordt door de uitademing van de gastheer, en ze worden ook aangetrokken door lichaamswarmte. Ze zijn enkel in staat deze te detecteren op korte afstanden (ongeveer 3meter afstand voor CO2 en nog minder voor warmte). Een bedwants kan de huid meerdere keren aftasten voordat hij zich begint te voeden. Dit kan ertoe leiden dat de gastheer meerdere beten krijgt van dezelfde bedwants. Ze voeden zich door de huid te doorboren en bloed af te zuigen via een langwerpige snavel. Ze voeden zich drie tot tien minuten, raken volgezogen en kruipen dan ongemerkt weg. De meeste beten van bedwantsen zijn in het begin pijnloos, maar veranderen later in jeukende bulten. Ongediertebestrijders zijn het er echter over eens dat beten alleen niet genoeg zijn om een probleem met bedwantsen vast te stellen. Dat komt omdat mensen heel verschillend kunnen reageren op beten van bedwantsen, dus er is geen definitieve manier om ze te onderscheiden van andere insectenbeten. In feite vertoont maar liefst 30% van de mensen geen enkele huidreactie op een bedwantsbeet. In tegenstelling tot vlooienbeten, die zich vooral rond de enkels bevinden, zitten bedwantsenbeten op elke plek van de huid die tijdens het slapen wordt blootgesteld. Ook hebben de beten geen rode plek in het midden, zoals vlooienbeten dat wel hebben. Mensen die zich niet realiseren dat ze een bedwantsenplaag hebben, kunnen de jeuk en de bulten toeschrijven aan andere oorzaken, zoals muggen. Om bedwantsenbeten te bevestigen, moet je de insecten zelf vinden en identificeren. Beten van bedwantsen zijn meestal niet gevaarlijk en brengen geen bekende ziekten over. Sommige mensen kunnen echter allergisch reageren op bepaalde chemicaliën in het speeksel van bedwantsen. Als u ernstige jeuk, pijnlijke zwellingen, blaren, koorts of griepachtige symptomen ervaart nadat u gebeten bent, moet u professionele medische hulp zoeken.